chciał cię ustrzelić z kuszy - rzucił nagle ze złością

która także dziś otacza zaplanowane tu spotkanie.
284
Nie spodobało jej się, co tam ujrzała, więc czym prędzej pospieszyła
żyje, ma tu przecież coś do powiedzenia. Gary
- Ale to, jak się zachowuje... - mruknął Larry.
- Jeremy...
- Masz rację, Kelsey. Jeśli zechcę się upić, to
Posłała mu uśmiech.
twarz w dłonie, jakby potrzebowała upewnić się, że wzrok jej nie zawodzi,
Nigdzie wprawdzie nie było powiedziane, że ma
wzrokiem dominy, jakby miał w niej sprzymierzeńca, lecz ona właśnie
zwykłe, uporządkowane dochodzenie. Jak w podręczniku.
- oświadczył Nate. - Nie zwracaliśmy uwagi na
- Nikogo nie zawiodłeś. I następnym razem będziesz już

Nie mieli też żadnych odcisków palców, niczego, co stanowiłoby jakikolwiek ślad.
obok kolegę, który przecież wszystko słyszał.
Oczywiście z wielką chęcią porozmawiałby o niej z ojcem Jamesem – Jamesem, jego
Olivia poważniała coraz bardziej, słuchając kolejnych elementów opowieści.
dół. Na dźwięk dzwonka u drzwi Oskar z głośnym szczekaniem wpadł do holu. - Bądź grzeczny - ostrzegła Caitlyn, odetchnęła głęboko i zdecydowanym ruchem otworzyła drzwi. Policjanci stali na ganku. Wysoki mężczyzna pokazał odznakę. Jego partnerka z bliska wydała się Caitlyn jeszcze drobniejsza. Twarz miała ponurą i też trzymała w ręku legitymację policyjną. Złe wieści. Złe, złe wieści. - Pani Bandeaux? - zapytał mężczyzna. - Tak. - Skinęła głową, serce jej zamarło, a połamane paznokcie wpiły się w drzwi. - Nazywam się Caitlyn Bandeaux. Wykrzywił usta w uśmiechu, ale jego oczy pozostały poważne. - Jestem detektyw Reed, a to moja partnerka, detektyw Morrisette. Czy możemy na chwilę wejść? Odznaki wyglądały na prawdziwe, zdjęcia nie wypadły zbyt dobrze, ale można było rozpoznać twarze. Zawahała się. Pomyślała o bałaganie na górze i krwi na drzwiach do garderoby. Pozbierała się jakoś, otworzyła szerzej drzwi i zauważyła, że kobieta mierzy ją wzrokiem. - O co chodzi? - zapytała Caitlyn, ale w głębi serca wiedziała, że przyszli ze złą nowiną. Odsunęła się na bok, wpuszczając ich do środka, i chociaż przez otwarte drzwi wtargnął do domu podmuch gorącego powietrza, niemal trzęsła się z zimna. - Obawiam się, że mamy złe wieści, pani Bandeaux - powiedział mężczyzna, wskazując Caitlyn krzesło. Nogi odmówiły jej posłuszeństwa, chwyciła się oparcia. - Co się stało? - Chodzi o pani męża. - Josha? - wyszeptała i poczuła zaciskające się na szyi lodowate palce. Nagły huk w głowie, jak odgłos fal morskich uwięzionych w grocie, niemal ją ogłuszył. Znów pojawił się obraz Josha leżącego na biurku. - Co z nim? - Przełknęła ślinę, usta miała suche jak Sahara. Wiedziała, co zaraz usłyszy. - Nie żyje - odpowiedział Reed. Huk w głowie Caitlyn spotężniał jeszcze, kolana się pod nią ugięły. - Ale jak...? - Jeszcze nie wiemy na pewno, co się stało. Badamy różne hipotezy i czekamy na raport koronera. - Nie! - Gwałtownie potrząsnęła głową. - Nie wierzę. - Wierzyła jednak. Wiedziała. Jakimś cudem wiedziała. - Przykro mi - powiedział Reed. Kobieta też wymruczała kondolencje, których mózg Caitlyn już nie zarejestrował. Zacisnęła palce na oparciu krzesła, nogi trzęsły się jej tak, że z trudem mogła ustać. - Wiem, że to dla pani szok. - Głos kobiety dobiegał jakby z daleka. Caitlyn ledwo go słyszała. W głowie przewijał jej się kalejdoskop obrazów. Josh jako młody mężczyzna za sterami swego jachtu, w Neapolu, gdzie się jej oświadczył... Josh usiłujący ukryć rozczarowanie, że urodziła mu się córka, a nie syn... Josh ukradkiem wracający nocą do domu, jak twierdził, z pracy... Josh wściekły, gdy inwestycje mu nie szły... pobladły i zdruzgotany na pogrzebie córki. - Czy pani mąż miał wrogów? - zapytała policjantka, jak ona się nazywała? Caitlyn wróciła do rzeczywistości. - Nie wiem... tak, wydaje mi się, że tak.
Głośno.
ogóle wróci do pracy, trafi za biurko, a Rick Bentz, którego znał w dawnych czasach, wolałby
poradzić. – Po to dzwoniłeś? – zapytała. – Chodzi o sprawę?
– A gdzie teraz jest Fernando? – Martinez z niepokojem spojrzała na psa. Stał na tylnych
Angeles, nie doprowadziwszy tej sprawy do końca, zwłaszcza że nieźle mu się za nią
Niespokojnie, ale długo. Potarł zarośnięty podbródek i usiłował odepchnąć wspomnienie
dziecko nigdy nie zobaczy świata.
godnych zaufania wiemy, że ich zaginięcie zgłoszono dzisiaj, w dniu ich dwudziestych
Wszędzie kręcą się ludzie, głównie żeglarze i rybacy, ale nikt na mnie nie patrzy, nie
– Czyli goniłeś ją z bronią.